فرومغناطیس
فرومغناطیس Ferromagnetism به پدیدهٔ ایجاد گشتاور مغناطیسی موازی در اثر برهم‌کنش تبادلی و درنتیجه مغناطیس خودبه‌خودی و تشکیل آهنربای دائم در مواد، در دماهای پایین‌تر از نقطهٔ بحرانی (دمای کوری Tc) گفته می‌شود.
موادی که این خاصیت را داشته باشند، فرومگنت نامیده می‌شوند. این مواد در عدم وجود میدان خارجی مغناطش خودبه‌خودی (Ms) مخالف صفر دارند. این مقدار در دمای صفر مطلق به بیشترین میزان خود رسیده و در دمای کوری به صفر می‌رسد.
فرومغناطیسی مکانیزمی اساسی است که توسط آن مواد خاص (مانند آهن) فرم آهنربای دائم پیدا می‌کنند یا به آهنربا جذب می‌شوند. در فیزیک، چندین نوع مختلف از خاصیت مغناطیسی وجود دارد.
فرو مغناطیسی قوی‌ترین نوع است، تنها نوعی است که به‌اندازهٔ کافی قوی است تا احساس شود و باعث پدیده‌های مغناطیسی در زندگی روزمره شود. یکی از نمونه‌ها آهنربای یخچال است.
همین‌طور سدیم و جیوه از مواد فرو مغناطیسی هستند.
همهٔ آهنرباهای دائم (موادی که می‌توانند توسط یک میدان مغناطیسی خارجی مغناطیسی شوند و بعد از حذف میدان مغناطیسی خارجی آهنربا باقی بمانند) فرو مغناطیس هستند، به‌طوری‌که مواد دیگر به آن‌ها جذب می‌شوند.
ازلحاظ تاریخی، واژهٔ فرو مغناطیس برای هر ماده‌ای که بتواند خودبه‌خود مغناطیسی شود به کار می‌رود: موادی که گشتاور مغناطیسی در غیاب میدان مغناطیسی خارجی در آن‌ها ایجاد می‌شود.
این تعریف اجمالی هنوز در حالت کلی برقرار است. اخیراً گونه‌های مختلف مغناطش خودبه‌خودی شناسایی‌شده‌اند زمانی که بیش از یک یون مغناطیسی در هر سلول ابتدایی از مواد وجود دارد، منجر به تعریف سختگیرانِ تری از فرو مغناطیسی می‌شود که وجه تمایز با فری مغناطیس را باعث می‌شود. مواد فرومغناطیسی در این معنا.
در هر یک از واحدهای مغناطیسی وجود دارد.
اگر بعضی از یون‌های مغناطیسی از تفریق خالص مغناطیسی (اگر آن‌ها تا حدی ضد تراز باشند)، ماده فری مغناطیس است.
اگر این نیروهای تراز و ناتراز باهم در تعادل قرار بگیرند به‌طوری‌که خاصیت مغناطیسی نداشته باشند این ماده ضد فری مغناطیس است.
تمامی تأثیر تراز شدن تنها در دمای زیر دمای بحرانی معینی به نام دمای کوری (برای فرو مغناطیس و فری مغناطیس‌ها) یا درجه حرارت Néel (برای ضد فرومغناطیس‌ها) رخ می‌دهد.